Zapłata w złotówkach za fakturę w walucie

Współpraca z zagranicznymi kontrahentami to dla wielu przedsiębiorców standard. W omawianej sytuacji otrzymują faktury wystawione w walucie obcej. Trzeba mieć świadomość, że nie mają obowiązku regulowania zobowiązania we wskazanej walucie. To dłużnik podejmuje decyzję, czy płaci w złotówkach, czy wybiera walutę obcą.  

Faktury w obcej walucie - jak zapłacić?

Dłużnik sam decyduje, czy chce zapłacić za fakturę w złotówkach albo w walucie obcej. Wyjątkiem od tej sytuacji jest podpisana umowa, z której jasno wynika, że płatność musi odbywać się w walucie obcej albo ta zasada jest uwarunkowana obowiązującymi przepisami prawa.

Art. 358 Kodeksu cywilnego, w § 1 wskazuje:

Jeżeli przedmiotem zobowiązania podlegającego wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia wyłącznie w walucie obcej.

Dłużnik wybiera walutę, w jakiej opłaca fakturę

Jeżeli faktura została wystawiona na przykład w euro, dłużnik wybiera czy płaci w euro, czy w złotówkach. W przypadku, gdy faktura nie została uregulowana na czas, nie traci on prawa do wyboru waluty. Jednak wierzyciel może wymagać zastosowania kursu przeliczeniowego z dnia, kiedy minął termin płatności.

Kiedy mamy do czynienia z płatnością Split payment, zapłata na rachunek VAT musi zostać wykonana w złotówkach, a zasady, jakie wyznaczyli kontrahenci, nie mają żadnego znaczenia. Ustawodawca nie pozwala wykonywać zapłaty na rachunek VAT w walucie obcej.

Wybór kursu przeliczeniowego jest uzależniony od wierzyciela

Wierzyciel ma prawo wybrać kurs przeliczeniowy tylko w sytuacji, kiedy faktura nie została uregulowana w wyznaczonych terminie. Ustawodawca upoważnia go do wyboru pomiędzy kursem obowiązującym w dniu zapłaty a kursem z dnia zaplanowanej płatności (pod warunkiem że w umowie nie znajdują się zapisy wyznaczające kursy).

Omówione powyżej zasady są opisane w § 3 art. 358 Kodeksu cywilnego:

Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia w walucie polskiej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia, w którym zapłata jest dokonywana.

Reasumując, wierzyciel nie może narzucić, w jakim kursie jest uregulowana zapłata, ale może wybrać kurs zastosowany do przewalutowania.

PRZYKŁAD 1
Pan Tomasz wystawił fakturę dla pani Ilony na kwotę 5 000 euro, a termin płatności minął 10.11.2022 roku. Pani Ilona nie zapłaciła, dlatego otrzymała wezwanie do zapłaty, w którym znalazła się informacja, że zwleka ona z uregulowaniem zobowiązania w wysokości 5 000 euro.

Pani Ilona podjęła decyzję, że fakturę ureguluje w złotówkach, a nie w euro. Zapłata miała nastąpić najpóźniej 10.11.2022 roku, a kurs był równy 4,69 zł za 1 euro, a w dniu uregulowania zapłaty, co nastąpiło 10.01.2023 roku, euro podrożało do 4,95 zł (taka sytuacja nie miała miejsca w rzeczywistości). Pan Tomasz chce, aby faktura była uregulowana zgodnie z kursem obowiązującym w dniu faktycznego uregulowania zapłaty.

Reasumując, gdy w fakturze będzie widniała cena w walucie obcej, a kontrahenci nie wskażą, jaka waluta obowiązuje w danej transakcji, a przepisy również tego nie narzucają, dłużnik podejmuje decyzję, w jakiej walucie ureguluje zobowiązanie. Wierzyciel nie ma wpływu na to, jaką walutę wybierze dłużnik, ale w przypadku opóźnienia płatności może wskazać, w jakim kursie odbędzie się przeliczenie zobowiązania.

Data publikacji: 2023-02-24, autor: FakturaXL