Co uważa się za miejsce świadczenia? Zmiana w przepisach
W transakcjach międzynarodowych przy zastosowaniu opodatkowania VAT dużą rolę odgrywa miejsce świadczenia, ponieważ od niego zależy, w którym kraju będzie musiał zostać zapłacony podatek. Zasada jest taka, że w danym państwie członkowskim UE pod opodatkowanie podlegają tylko te transakcje, które są świadczone na terytorium tego kraju na podstawie obowiązujących przepisów.
Za miejsce dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych uważa się miejsce rozpoczęcia wysyłki lub transportu. W przypadku towarów nietransportowanych lub niewysyłanych, za miejsce świadczenia uważa się miejsce, w którym towary znajdują się w chwili dostawy. Za miejsce dostawy uważa się też miejsce instalowania lub montażu przez dostawcę lub dla dostawcy.
Od 1 stycznia 2010 roku obowiązują nowe, zmienione przepisy unijne dotyczące ustalania miejsca opodatkowania dla świadczenia usług także w Polsce. Zgodnie z nimi nabywca usługi w większości przypadków ma obowiązek rozliczyć podatek VAT dla usług świadczonych przez polskiego podatnika VAT na rzecz podmiotów gospodarczych. Podobna zasada stosowana jest, kiedy usługa nabywana jest przez polskiego podatnika od podmiotu spoza obszaru Polski.
W przypadku usług świadczonych przez polskiego podatnika na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, podatek od towarów i usług rozliczany jest wg krajowej stawki VAT. Wyjątek stanowią między innymi:
usługi związane z nieruchomościami świadczone przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usługi zakwaterowania w hotelach oraz ośrodkach wczasowych, usługi przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, jak usługi architektów i nadzoru budowlanego uznane za świadczone w miejscu położenia nieruchomości
usługi restauracyjne i cateringowe podlegające opodatkowaniu w miejscu, gdzie są faktycznie świadczone
usługi wynajmu krótkoterminowego środków transportu, dla których miejscem opodatkowania jest miejsce, w którym są oddawane do dyspozycji usługobiorcy.
Za wynajem krótkoterminowy środka transportu uważa się ciągłe posiadanie tego środka przez okres nieprzekraczający 30 dni lub 90 dni w przypadku jednostek pływających.
